«Πώς είναι να είσαι νέος στην Ελλάδα του 2018;»
Από την Ευφροσύνη Γ. Κίτσιου *
Το να είσαι νέος, να ζεις και να θέλεις να δημιουργήσεις στην Ελλάδα
του 2018 που εδώ και οχτώ χρόνια διανύει μια από τις πιο δύσκολες
περιόδους της, δεν φαίνεται να είναι και εύκολη υπόθεση.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ζήσαμε είτε ως παιδιά είτε ως έφηβοι την αλλαγή
της χιλιετίας που μας υποσχέθηκε πολλά και τελικά μας στέρησε
περισσότερα από όσα μας υποσχέθηκε, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολη
είναι για τον κάθε νέο η περίοδος που διανύουμε.
Πώς είναι όμως, λοιπόν, να είσαι νέος στην Ελλάδα του 2018; Αρχικά,
το σημαντικό είναι να είσαι στην Ελλάδα ακόμα και να μην έχεις γίνει
ένας επιπλέον αριθμός που διαμορφώνει τα τεράστια ποσοστά μετανάστευσης
από τη χώρα μας για χώρες του εξωτερικού. Άλλωστε, η φυγή νέων ανθρώπων
τα τελευταία χρόνια, το λεγόμενο «brain drain», είναι ένα φαινόμενο που
μας έχει γίνει σύνηθες. Χιλιάδες νέοι και νέες, συμφοιτητές μου, φίλοι
μου, συνομήλικοί μου με προσόντα, εκπαιδευτική και εργασιακή κατάρτιση,
όνειρα και σχέδια, έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό για να μπορέσουν να
δημιουργήσουν ή αν δεν έχουν φύγει σκέφτονται πολύ σοβαρά να το κάνουν.
Παλιότερα, θυμάμαι συζητούσαμε για ένα γνωστό μας που πήγε στο
εξωτερικό για δουλειά και τώρα μετράμε πόσοι είμαστε εδώ και όχι πόσοι
φύγανε. Αυτή η τεράστια «διαρροή» νέων ανθρώπων μόνο χάσιμο είναι για τη
χώρα, γιατί για να διαπρέψουν τα «χρυσά μυαλά» της πρέπει να φύγουν.
Αλλά ας δούμε λίγο ποια κατάσταση αντιμετωπίζουμε όσοι μένουμε εδώ.
Μετά από τον αγώνα των Πανελλαδικών, για τον οποίο οι γονείς μας
ξοδεύουν μια περιουσία στα φροντιστήρια και αφού περάσουμε στην
επιθυμητή σχολή που πλέον ο κάθε νέος κοιτάει το επιθυμητό να
συνδυάζεται και με την επαγγελματική αποκατάσταση και ίσως αυτό
ορισμένες φορές να ξεπερνάει και την ιδιαίτερη προτίμησή του, ξεκινάει
ένα κυνήγι προσόντων για να γίνουμε πιο καλοί, πιο δημιουργικοί, πιο
ανταγωνιστικοί, πιο έτοιμοι και με περισσότερα εφόδια για να επιβιώσουμε
στη «ζούγκλα» που λέγεται αγορά εργασίας και που πλέον έχει μετατραπεί
σε αγορά ανεργίας. Και αφού μαζεύεις ένα σωρό πτυχία, αντιλαμβάνεσαι ότι
τελικά αυτό που έγινες είναι μια ακόμα εγγραφή στα μητρώα ανέργων του
ΟΑΕΔ, εξαρτημένος οικονομικά από τους γονείς σου και έχοντας βάλει τους
στόχους σου στο συρτάρι μαζί με όλα τα χαρτιά που τόσα χρόνια μάζευες με
κόπο.
Σε κάθε παρέα, σε κάθε οικογενειακό τραπέζι το κύριο θέμα συζήτησης
δικής μας και των γονιών μας είναι τι θα κάνουμε μετά, που θα βρούμε
δουλειές, τι θα γίνει με την ανεργία. Από τη μια μιλάει η αγωνία του
κάθε γονιού και από την άλλη η αγανάκτηση του κάθε νέου που βλέπει τα
όνειρά του εγκλωβισμένα μέσα σε αριθμούς και πολιτικές που τα
«στραγγαλίζουν». Το χειρότερο, όμως, είναι αυτή η διάχυτη απογοήτευση
που υπάρχει γύρω μας, αυτή που τα κάνει να φαντάζουν ακόμα πιο δύσκολα
από ότι είναι τα πράγματα. Σίγουρα, δεν έχουμε το μονοπώλιο των
δυσκολιών οι νέοι, γιατί και οι γονείς μας περνάνε δύσκολα, απλά εμείς
σε σχέση με τους γονείς μας είναι ότι μάθαμε από παιδιά σε μια άλλη ζωή
και πρέπει να ξεμάθουμε, ενώ οι γονείς μας πρόλαβαν να ζήσουν στις
«καλές εποχές» της Ελλάδας, μαθαίνοντας αρχικά με δυσκολίες. Ίσως και να
είμαστε και οι αδικημένοι της ιστορίας, γιατί πρέπει να αντιμετωπίσουμε
προβλήματα που δε δημιουργήσαμε.
Παρόλα αυτά είμαστε πολλοί οι νέοι που επιλέγουμε να μείνουμε εδώ
παρά τις δυσκολίες, παρά τα προβλήματα, έρχεται όμως η αναξιοκρατία,
διαχρονική τροχοπέδη στην πρόοδο της χώρας μας, να μας κλείσει ξανά την
πόρτα και να μας στερήσει τις όλο και λιγότερες ευκαιρίες. Γιατί το να
υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες λόγω της δεδομένης οικονομικής
κατάστασης το συνηθίσαμε, αυτό όμως που δεν συνηθίζεται με τίποτα είναι
ότι ακόμα και κάτω από αυτές τις συγκυρίες, θριαμβεύει η αναξιοκρατία.
Οι νέοι όμως αλήθεια είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε και τις
δυσκολίες και την ανεργία και την αναξιοκρατία. Εσείς όμως είστε
διατεθειμένοι να μας κρατήσετε εδώ; Όχι στα λόγια. Με πράξεις και μόνο.
Πράξεις που δεν γίνανε μέχρι σήμερα ή που δεν ολοκληρώθηκαν. Όχι με
επιδόματα που καλλιεργούν την αεργία, την κουλτούρα της ήσσονος
προσπάθειας και τη μετριότητα. Ούτε με κρατικά φιλοδωρήματα. Κανένας
νέος δε ζητά ελεημοσύνη. Δρόμο να αφήσει το αποτύπωμά του ζητάει. Να
δημιουργήσει. Να κάνει τα όνειρά του και τα σχέδιά του εφικτά. Τίποτα
λιγότερο. Ζητάμε να υπάρξουν πολιτικές που θα μας κρατήσουν στην Ελλάδα,
που θα μας δώσουν πρόσφορο έδαφος να κατακτήσουμε τους στόχους μας και
που θα εξαλείψουν τη «γάγγραινα» της αναξιοκρατίας που σκοτώνει κάθε
αίσθημα δικαίου. Μακάρι να μπορούσαμε να δώσουμε και τις λύσεις μόνοι
μας, αλλά δεν μπορούμε. Είμαστε όμως διατεθειμένοι να βοηθήσουμε, να
είμαστε παρόντες στα δύσκολα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο τελικά να είσαι νέος στην Ελλάδα
του 2018, αλλά το καλό του να είσαι νέος είναι ότι επιμένεις να
πιστεύεις σε ένα καλύτερο αύριο και συνεχίζεις να το διεκδικείς παρά τις
δυσκολίες. Και αυτό το καλύτερο αύριο μπορεί να έρθει από σήμερα, από
εμάς τους νέους του 2018…
* Φοιτήτρια Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας
-Παν/μιο Θεσσαλίας
