Θέλουμε δουλειά, όχι φιλανθρωπίες

της Αφροδίτης Τζιαντζή

    Απλήρωτοι και απολυμένοι εργάτες και μακροχρόνια άνεργοι από βιομηχανίες της Βόρειας Ελλάδας που έβαλαν λουκέτο συναντήθηκαν χθες με την αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου, συνοδεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, εκθέτοντας τα αιτήματά τους, που πέρα από τις επιμέρους διαφορές συνοψίζονται σε δυο λέξεις: δουλειά και αξιοπρέπεια.
     Την υπουργό επισκέφθηκαν αντιπροσωπείες ανέργων από τα εργοστάσια της ΒΙΑΜΥΛ και της Τράστικ-ΕΛΕΝΙΤ στη Θεσσαλονίκη, που έκλεισαν το 2008 και το 2013, την κλωστοϋφαντουργία ΟΤΤΟ Εβρου που έκλεισε το 2009, ένα από τα 11 κλειστά εργοστάσια της Εν.Κλω., του χρεοκοπημένου πλέον και αδρά χρηματοδοτημένου από τις τράπεζες με κρατικές εγγυήσεις ομίλου Λαναρά, ενώ τους ανέργους των κλωστήριων Νάουσας του ίδιου ομίλου εκπροσώπησε ο βουλευτής Ημαθίας Κώστας Λαπαβίτσας.
     Αντρες άνω των 50-55 ετών, εργαζόμενοι σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, κάποιοι θέλουν ένσημα λίγων χρόνων για να θεμελιώσουν σύνταξη. Φοβούνται ότι δεν θα τα συγκεντρώσουν, αφού, όπως λένε, «δεν υπάρχουν καν μεροκάματα» στις αποβιομηχανοποιημένες ζώνες της Θεσσαλονίκης, της Αλεξανδρούπολης και κυρίως της Νάουσας, του «ελληνικού Ντιτρόιτ», όπως αποκαλούν με πίκρα το πάλαι ποτέ «Μάντσεστερ των Βαλκανίων». Εφυγαν από το υπουργείο χωρίς υποσχέσεις, αλλά με τη δέσμευση ότι παράλληλα με τον εξορθολογισμό των προγραμμάτων που τρέχουν θα αναζητηθούν πόροι για ουσιαστική ενίσχυση της απασχόλησης. «Ξέρεις τι είναι να πληρώνεις φροντιστήρια για να περάσει η κόρη σου στο πανεπιστήμιο και μετά να μην μπορείς να τη σπουδάσεις;» ρωτάει άνεργος από την Αλεξανδρούπολη. Η ερώτηση είναι ρητορική. Το βιώνουν στο πετσί τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι άνω των 50 ετών, «το πιο εκρηκτικό κομμάτι της ανεργίας», όπως το χαρακτήρισε η υπουργός στη συζήτηση μαζί τους. Ο πενηντάρης είναι ένας νέος της εποχής, όχι όπως τον φανταζόταν ο Ζαμπέτας, αλλά επειδή η ανεργία στις ηλικίες αυτές συναγωνίζεται σε ποσοστά τη νεανική ανεργία.
 
Ούτε ταμείο ανεργίας
    Η ΒΙΑΜΥΛ ήταν το μοναδικό εργοστάσιο αμυλοζαχάρου στην Ελλάδα. Το αγόρασε η πολυεθνική Tate&Lyle και έκλεισε με ευθύνη και της πολιτείας, αφού ο τότε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης αποποιήθηκε την ευρωπαϊκή ποσόστωση της ισογλυκόζης. Με αγώνες ενταχθήκαμε 85 απολυμένοι σε πρόγραμμα του ΟΑΕΔ και δήμων. Εχουμε μείνει 21 άνεργοι, ανασφάλιστοι, δεν μπορούμε να συνταξιοδοτηθούμε», εξηγεί άνεργος της ΒΙΑΜΥΛ.
Ούτε ταμείο ανεργίας δεν δικαιούνται οι απολυμένοι της Τράστικ, που δούλεψαν τα περισσότερα χρόνια στον αμίαντο, καθώς το εργοστάσιο εμπορευόταν προϊόντα με το καρκινογόνο ορυκτό ώς το 2005. Απλήρωτοι από το 2011 διεκδικούν επίδομα αφερεγγυότητας.
Η πρόταση των βουλευτών Εβρου Αν. Γκαρά και Δ. Ρίζου είναι οι απολυμένοι της κλωστοϋφαντουργίας να δουλέψουν σε αντιπλημμυρικά έργα. Τα κοινωφελή προγράμματα σε δήμους θα ήταν μια κάποια λύση, παραδέχονται οι άνεργοι, κι ας τα χαρακτηρίζουν «ασπιρίνες». «Τουλάχιστον να μη μας βλέπουν τα παιδιά μας στον καναπέ».

https://www.efsyn.gr